Belki de pek çok çocuğa göre daha geç öğrendim bisiklete binmeyi belki de pek çok çocuğa göre daha erken...
Ayvalık'ta Aytaş Otel'in avlusunda sarı kırmızı renklerdeki bisikletimden düşe kalka bisiklete binmeyi öğrenmeye çalıştığımı hatırlıyorum. 9 ya da 10 yaşındaydım.
Binmeye başlayıp rüzgarı yüzümde hissettiğim anda bisikletim benim ayrılmaz bir parçam oldu. O benim özgürlük aracımdı... Evden çıktığım anda pedal çevirerek her yere gidebilirdim... Yaz bitip, Karşıyaka'ya döndüğümüzde arkadaşlarımla rotamız Çamlık Sokağı, fidanlık ve Aksoy civarı oldu. Çok havalı bir grup olmuştuk. Artık bisikletsiz bir hayat düşünemezdim. :)
Sonrasında Foça'da geçirdiğimiz yazlarda 13 yaşımdan; 18'imde ehliyetim ve arabam olana kadar bisikletim benim tek ulaşım aracımdı. Hem abimle ve arkadaşlarımızla hem de yalnız tüm günüm geçerdi bisiklet üstünde.
O kadar hızlı giderdim ki yüzüme rüzgar vurur, gözlerim yaşarırdı... Beynimde hep özgürlük şarkıları...
Özgürlük... ne önemli bir değer... Benim için hep en öncelikli değerlerden biri hayatımda. Herkesin özgürlüğü ifade etme ya da hayatında yaşayış şekli farklı. Ama bu değeri her birimiz nasıl tanımlarsak tanımlayalım ya da hepimiz için önceliği ne olursa olsun; yaşamımızda bu değerin tatmin edici miktarda yer bulması gerekiyor. Yoksa mutsuz oluyoruz.
Benim için özgürlük ifadesi 10 yaşından sonra bisiklet; 18 yaşından sonra araba oldu... Sanırım o yıllarda en önemli şey kendi kendime yeterek bir yere ulaşabilmekti en istediğim... Şimdiyse bu değerin elle tutulur bir temsili yok. Genç yaşlarımda şanslıydım ki kendi özgürlük hissiyatımı ifade şeklimi bulmuştum ve bu değeri yaşamam için fırsatım oldu.
Çocuklarımızı yetiştirirken onların hangi değeri nasıl tanımladıklarını; bizim için belki de çok önemli olmayan nesnelere ne anlamlar yüklediklerini fark etmek ve onlara kendi değerlerini önceliklendirerek, bu değerleri ifade edecekleri fırsatlar yaratmanın çok önemli olduğunu düşünüyorum.
Böylelikle mutlu çocuklar, mutlu ergenler ve mutlu yetişkinler olarak toplumda sağlıkla yer bulabiliriz. Peki ya sizce? En başta kendi değerlerimizin yeterince farkında mıyız?
