Yeni oluşan hayat düzenimde bana da sıklıkla sorulur oldu bu soru: Ne var bu İstanbul'da seni tutan?
Ve bugün bu sorunun pek çok cevabı bir anda parmaklarımdan kağıda döküldü...
Ben; bu şehrin bana kattığı enerjiyi seviyorum... Sokaklarında yürümeyi, caddelerinde araba kullanmayı, köprüyü geçmeyi seviyorum...
Köprüyü her geçtiğimde şehre tekrar aşık olmayı seviyorum...
Boğazı seviyorum ~ Boğaz'ın; her mevsim bir başka renge bürünmesini seviyorum ~ Hele bir de mevsimlerden erguvansa...
Bir gün Boğaz kenarında; bir başka gün ise Asya tarafında Marmara kıyısında adaları seyrederek yürümeyi seviyorum...
Martıları her gördüğümde nefesimin kesilmesini seviyorum... Normal mi bilmiyorum?!? :)
Sokak kedilerini seviyorum İstanbul'un... Onları fotoğraflamayı ~ Ve şehrin her köşesinden muhteşem kareler yakalayabilme ihtimalini ve bunun heyecanını seviyorum...
İstiklal Caddesi'ni seviyorum ~ insan çeşitliliğini; mekan çeşitliliğini; lezzet çeşitliliğini; caddenin hatta şehrin 24 saat uyanık kalışını...
Caddede karmaşa içinde yürürken asansörle bir binanın çatısına çıkıp gördüğüm muhteşem Boğaz manzarası karşısında her seferinde şaşırmayı; ve yüzümde beliren gülümsemeyi seviyorum...
Şehrin orta yerinde bir anda sükunet ve huzuru hissetmeyi seviyorum... Sonra aynı hızla tekrar karmaşa ve gürültüye dalmayı...
Özellikle geceleri araba kullanmayı seviyorum bu şehirde... Radyo kanallarında gezip beni gafil avlayan bir şarkıyla bambaşka yolculuklara çıkmayı seviyorum... Ama fonda illa ki İstanbul; illa ki Boğaz olacak... Sarayların, köprülerin, Kuleli'nin ışıkları; Sultanahmet'in silüeti olacak...
Galata Köprüsü'nde ve denize kıyısı olan her yerde, günün her saati balık tutanları görmeyi seviyorum...
Bu şehrin yalnızlığını da seviyorum; sosyalliğini de... Hiçliğini de seviyorum;
çokluğunu da...
Ve evime her girdiğimde kendimi bir şarkı mırıldanırken fark etmeyi seviyorum...
Ben; "İstanbul'daki ben"i seviyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder