Hayat bir gündür; o da bugündür...

Ömür dediğin üç gündür, dün geldi geçti; yarın meçhuldür. O halde ömür dediğin bir gündür; o da bugündür... (Can Yücel)

Çok zaman önceydi; o kadar zaman önceydi ki zaman diye birşey yoktu. İnsanlar güneş doğup batıncaya kadar yaşıyorlardı hayatı. Bir daha hiç olmayacakmış gibi dolu ve anlamlı. Derken zaman diye üç parçalı birşey icat etti insan. Bir parçasına dün dedi, diğer parçasına bugün, öteki parçasına da yarın. Sonra fesat karıştı zamana ve insan bugünü unuttu. Dünü düşünüp pişman oldu, yarını düşünüp telaşlandı; ama işin ilginç tarafı tüm telaş ve pişmanlıkları güneş doğup batıncaya kadar yaşadı. Farkında olmadan zehir etti bugününü. Oysa yarın, bugüne dün diyor; dün de bugün için yarın diyordu. Bir türlü beceremedi. Bir eliyle yarına, diğer eliyle düne yapıştı. Bugünü eline yüzüne bulaştırdı...

Mutsuz oldu insan. Ve ne gariptir ki yarının telaşını da dünün pişmanlığını da hep bugün yaşadı; ama bugünü hiç yaşayamadı. Ne yarın ne de dün!

Bu yazıyı bugün bir blogda okudum... Bu da bana başka bir sözü hatırlattı. "If you live each day as if it was your last; someday you'll most certainly be right." bu sözü Steve Jobs 17 yaşındayken okumuş ve 33 yıl boyunca her sabah aynada bugün yapacaklarımı son günüm olsaydı da yapmak ister miydim? diye sormuş kendine... Ve birkaç gün üst üste cevap "hayır" ise bazı şeyleri değiştirmem gerektiğini anladım demiş bir dergideki röportajında.

Bir gün gerçekten son günümüz olacak ve o gün her gün olabilir...

Böylesi bir farkındalık diliyorum herkese... Kendime...

Tekâmül yolculuğunda bir adım ilerlemek için; yaşamımızın her anını daha değerli ve faydalı kılmak için; koşulsuz kabul edebilmek ve mutlu olabilmek için...